Waar is Charlie?

Nu we vooral de mooie kanten an Roemenie hebben laten zien kunnen we ook een schimmig verhaal over Roemenie vertellen. Onze echte eerste kennismaking kunnen we uiterst interressant noemen.

Roel was al geweigerd aan de grens. “Hoezo Roemenie valt toch onder de EU?”  Maar blijkbaar valt ze nog niet onder het Schengenakkoord en daar kun je dus ook mooi gebruik van maken en de grenzen dichtgooien.  Zo kun je mooi de asielzoekers weigeren en de Roelen van de wereld, die dus ook. ;)

Onze volgende kennismaking met Roemenie is het spoorwegennet. Bij deze beloof ik, Charlie van Zuilekom, nooit meer te klagen over de Nederlandse Spoorwegen. ;) Die zijn namelijk echt geweldig in vergelijking tot de Roemeense treinen.

Omdat de weg van Debrecen (Hongarije) naar Oradea (Roemenie) niet zo veilig zou zijn besloten Roel en ik de trein te pakken. Waarschijnlijk hebben we hier een beetje te makkelijk over gedacht. We waren een half uur te vroeg om zo op tijd te zijn voor de trein, maar er bleek geen kaartjesautomaat te zijn. Daarom gingen we maar in de lange rij voor het loket staan. De vrouw achter het loket had echter totaal geen haast, ze besteedde minstens tien minuten aan elke klant. Dus een half uur later werden we pas geholpen, maar die trein was natuurlijk allemaal weg.

Wist je dat ze in Hongarije de internationale treintickets gewoon nog met de hand schreven? Blijkbaar hoef je voor dit soort dingen niet naar Afrika, kan ook gewoon nog in Europa. ;)

Toen we eenmaal in de trein zaten waanden wij onszelf in de jaren 30. Een oude trein bewoog zich rammelend over het spoor. Wel hadden ze van die leuke coupeetjes waar je tegenover elkaar zit op roodfluwen bankjes. Ik had zin om als een echt dametje bonbonnetjes te gaan eten, maar helaas moesten we het doen met een klef broodje kip.

De grootste ellende van de trein was dat het 35 graden was buiten, er natuurlijk geen airco was, en dat de ramen ook niet open konden. Het was er dus snikheet. Ook kroop de trein letterlijk van stationnetje naar stationnetje. De sprinter in Nederland gaat serieus sneller dan de internationale trein van Roemenië.

In een volgende trein kwamen we een jong stelletje tegen in de trein, ze waren net zo oud als wij. Roxana en Mihai zagen eruit als Italiaanse jongeren met een Roemeens tintje, ze werkten door heel Europa maar kwamen uit Roemenie.

Het was erg leuk om maatjes te vinden waarmee we samen de treinen in West-Europa konden verheerlijken en het was leuk om weer nieuwe mensen te leren kennen. Ook was het erg fijn om samen te zuchten over die rondrennende kinderen en stinkende conducteurs.

Het werd pas echt shady toen de avond viel en het licht van de trein telkens uitviel waardoor we in het pikkedonker zaten. Meestal viel even later dan ook de trein uit. Met een zaklamp zaten we dan naar elkaar te schijnen en grapjes te maken.

Na een rit van uitvallen en weer opstarten kwamen we bij de Roemeense grens en de spanning bij mij en Roel steeg. Wat als we weer geweigerd werden? Op de grens was de trein weer uitgevallen dus we zaten weer in een donkere coupe. Toen kwam er een conducteur met een zaklamp onze paspoorten controleren.

De douane-meneer kreeg een paspoort-error omdat Roel’s laissez-passer blauw was en er door de ambassade een gat door zijn id kaart was geschoten. Roel werd door de man met de zaklamp meegenomen terwijl ik in die donkere coupe achterbleef. Dat was best a-relaxt.

Ik legde het gehele verhaal uit aan onze nieuwe Roemeense vrienden, het meisje Roxana bleek Hongaars en Roemeens te spreken dus we besloten samen naar de douane te lopen en Roxana zou helpen tolken als dat nodig was.

In het volgende treinstel stond Roel met 3 mannen om zich heen. Allemaal starend naar het blauwe pasoort wat in hun ogen rood moest zijn. Via een walky talky spelde ze letterlijk iedere letter van het document naar de chief van de douane. Toen de chief via de walky talky liet weten dat het goed was konden we weer gaan zitten en reed de trein verder. (pfiiiiew!)

Toen we weer terug in de coupe waren begon de Roemeense jongen Mihai te fluisteren: Charlie, Roel let me tell you all about Romania. Now you are in Romania you are in a whole other country.

Het leek wel een slechte italiaanse maffia film zo in het donker van de coupe. De jongen ging verder” Everything is different in Romania. Romania is like ‘wink wink’ en hij maakt 3 vette knipogen en hield toen zijn vinger voor zijn mond. Stttt.

“If you have money everything is possible in Romania.”  De volgende keer geef je de controleur geld en dan kom je zelfs zonder treinkaartje door de douane heen. Daarna begon hij ons te vertellen wat we allemaal konden regelen als we maar geld hadden.

We namen de informatie ter harte, maar ik voelde me wel een beetje unheimisch. De treinreis na de controlepost duurde niet meer zo lang dus hierna konden we gelukkig de trein uit. Het jonge stelletje was wel zo lief geweest om een pensionnetje voor ons te regelen vlakbij het station. Dus ons bedje stond al klaar.

Een half uurtje later stonden we onder een koude douche en konden we heerlijk slapen. Welcome in Romania!

Bij deze: we raden de treinen in Roemenie van harte af! ;)

Wij zitten aan het ontbijt ergens in Roemenie en Roel zegt ineens: “Wij hebben wat meegemaakt schatje! Dat wist je nog niet maar de zoutmijnen van Turda op nummer 22 staat op de lijst van de meest spectaculaire dingen die je kan meemaken in de wereld!

Ik kijk verbaasd op van mijn kopje thee. Roel kijkt me sarcastisch aan en we moeten lachen. De zoutmijnen in de buurt van Cluj waren mooi, maar zo mooi…Gelukkig bevestigt Wikipedia ook dat het 1 van de grootste toeristische attracties uit de omgeving van Cluj is.

Ja, ja, ook wij doen soms aan zulke uitjes. Nu weten we in ieder geval dat de mijnen met terugwerkende kracht super spectaculair waren. ;) Zelf vond ik de lichtjes in het donker erg bijzonder, het is echt mooi om te zien.

De zoutmijn is echter zo spectaculair omdat deze zo ineens groot en diep is. Hij is 300 meter onder de grond en de mijn zelfs is 118 meter hoog en 80 meter breed. Het is de grootste zoutmijn van Europa geweest waar +/- 38 miljoen ton aan zout is uit gekomen.

Sinds 1992 is al het zout eruit en toen is het een toeristische attractie geworden waar je kan roeien in ondergronds water, of kan pingpongen, biljarten bowlen of iets anders. Omdat het buiten 38 graden is, is dat wel chill omdat het lekker koel is in de mijn.

Het boeiendste is de historische waarde van de mijn. Al in de tijd van de Daciers is hier zout gewonnen en ook in de tijd van de Grieken en de Romeinen werd er al zout gedolven. In de tijd van de Habsburgers (Hongaars-Oostenrijkse rijk) is het delven professioneel aangepakt en is het meeste zout eruit gekomen. Na de Eerste Wereldoorlog is de mijn in handen van de staat gekomen.

Het is erg mooi om te zien en als je dan toch een toeristisch uitje wilt doen kunnen we deze van harte aanraden. Het meest spectaculaire wat je ooit hebt meegemaakt is iewat overdreven, maar bijzonder is het zeker… :)

– Charlie

“Roep je innerlijke berggeitje op”, zegt Roel als ik weer ergens stil sta op een verticale helling.Zijn innerlijke berggeitje is geloof ik beter ontwikkeld dan de mijne. Als een bokje jumpt hij van de ene steen naar de andere.

Al hijgend en puffend sleep ik mijn lichaam naar boven. In de tussentijd ver vloek ik elk chocolaatje en Indonesische maaltijd die ik het afgelopen jaar gegeten heb. Iets met toch n goed idee die sportschool etc ;-)

Maar iedere keer als we weer op een uitzichtpunt komen is het uitzicht over de bergen super mooi en hoe hoger we komen hoe indrukwekkender het wordt.

Ik dacht dat ik tijdens wintersport in Oostenrijk al de mooiste bergtoppen had gezien. Maar Roemenië… ze overtreft werkelijk alles.

Gisteren hebben Roel en ik gewandeld in Bran, in de bergen bij het kasteel van Dracula. Het kasteel was 1 grote commerciële attractie, dus we hebben snel een foto gemaakt en het kasteel en al de toeristen geskipt (een aanrader!)

Daarna hebben we een wandelroute gelopen. Op de kaart zag het er zo klein uit dat we dachten in 2 uur wel klaar te zijn. Alleen werd 2 uur een wandeling van 6 uur. En een wandeling werd een beklimming met soms rotsige paden. Maar het was het meer dan waard!

Volgens mij hebben we wel acht keer gedacht dat we op het hoogste puntje waren, maar dan kwam er nog 1 en nog 1. Dit net zo lang tot we op het hoogste puntje waren van (waarschijnlijk) 1460 meter.

Toen we net in Roemenië waren heb ik vaak tegen onze Roemeense vriend arpy gezegd: “I’m not used to walk in The mountains, please take it easy.” Maar voor mensen die niet gewend zijn om in de bergen te lopen zijn we toch tot het topje gekomen!

Dus leve het innerlijke berggeitje! Na deze hele belevenis kan ik nog maar 1 ding zeggen: Luxor et emergo. Ik worstel en kom boven.

– Charlie (voelt zich vermaakt en voldaan :-) )