“Roep je innerlijke berggeitje op”, zegt Roel als ik weer ergens stil sta op een verticale helling.Zijn innerlijke berggeitje is geloof ik beter ontwikkeld dan de mijne. Als een bokje jumpt hij van de ene steen naar de andere.

Al hijgend en puffend sleep ik mijn lichaam naar boven. In de tussentijd ver vloek ik elk chocolaatje en Indonesische maaltijd die ik het afgelopen jaar gegeten heb. Iets met toch n goed idee die sportschool etc ;-)

Maar iedere keer als we weer op een uitzichtpunt komen is het uitzicht over de bergen super mooi en hoe hoger we komen hoe indrukwekkender het wordt.

Ik dacht dat ik tijdens wintersport in Oostenrijk al de mooiste bergtoppen had gezien. Maar Roemenië… ze overtreft werkelijk alles.

Gisteren hebben Roel en ik gewandeld in Bran, in de bergen bij het kasteel van Dracula. Het kasteel was 1 grote commerciële attractie, dus we hebben snel een foto gemaakt en het kasteel en al de toeristen geskipt (een aanrader!)

Daarna hebben we een wandelroute gelopen. Op de kaart zag het er zo klein uit dat we dachten in 2 uur wel klaar te zijn. Alleen werd 2 uur een wandeling van 6 uur. En een wandeling werd een beklimming met soms rotsige paden. Maar het was het meer dan waard!

Volgens mij hebben we wel acht keer gedacht dat we op het hoogste puntje waren, maar dan kwam er nog 1 en nog 1. Dit net zo lang tot we op het hoogste puntje waren van (waarschijnlijk) 1460 meter.

Toen we net in Roemenië waren heb ik vaak tegen onze Roemeense vriend arpy gezegd: “I’m not used to walk in The mountains, please take it easy.” Maar voor mensen die niet gewend zijn om in de bergen te lopen zijn we toch tot het topje gekomen!

Dus leve het innerlijke berggeitje! Na deze hele belevenis kan ik nog maar 1 ding zeggen: Luxor et emergo. Ik worstel en kom boven.

– Charlie (voelt zich vermaakt en voldaan :-) )