Servie, de start van mijn Balkan tour

Servie, de start van mijn Balkan tour

Servie, een land dat ik op mijn eerste gevoel zou omschrijven als Turkije light, maar ik kan het ook mis hebben want onze kennismaking gaat zo vlot als een moeizame date. Het land en ik zijn een beetje ongemakkelijk om elkaar heen aan het draaien en zij, noch ik krijg echt hoogte van de ander. 

Ik was er al voor gewaarschuwd dat reizen als vrouw alleen echt heel anders is dan reizen met een man. En na al de bloemenpracht in het zonnetje van de prachtige stad Timisoara (Roemenie) werd dat statement werkelijkheid toen ik aankwam in het Servische stadje Vrsac. Het viel me op dat in deze specifieke stad mannengroepen met elkaar in de koffiehuizen en de kroegen zitten. Vrouwen zijn niet gesluierd en gewoon ‘oostbok’ gekleed, maar ik zie geen groepjes vriendinnen met elkaar thee drinken of lekker babbelen met cocktails. Vrouwen in kroegen zag ik alleen in gemengde groepen.

Het viel daarom extra op toen ik op de koffie werd gevraagd bij de man die mij een super schattig appartement had verhuurd voor 12 euro. Een andere man kwam me halen, ik mocht koffie drinken met ‘de chef’, een lieve oude man met waterige ogen die zei dat hij in zijn jeugd ook had willen reizen, maar dat dit niet kon in die tijd. Zijn dochter kwam dit weekend en ik moest al de foto’s van haar en zijn kleinkind bekijken. :) 

Het trok nogal bekijks dat ik daar als meisje in het koffiecafe vol mannen met de baas zat te praten, terwijl er iemand zat te tolken. En voor ik het wist had ik een mannengroep om heen. De ene wilde praten over Macedonie, de ander over zijn motor en eentje zou me de stad laten zien. Toen ik wel zin had in een wandelingetje heeft dat laatste me geld gekost, lang verhaal kort ik dacht dat hij gewoon zin had in een sight seeing maar aan het einde zegt hij: Ik was je tourguide dat is dan 800 dinar. Een paar euro, maar ik voelde me zo naief dat ik daar met beide ogen was ingestonken. 

Ik wilde ook niet in de problemen komen, dus ik heb het afgerekend. Hij zei nog: Dit is toch niet veel geld voor jou? Ik keek hem dubbel aan, wat was die man sluw geweest met mij. Ik heb vrolijk gezwaaid en ben verder mijn weg gegaan, maar voelde me gepeopled. Het was wel gelijk een les: Oppassen! En als vrouw alleen misschien wel extra met die mannengroepen. 

De tweede ontmoeting in Servie was gelijk de warmste ontmoeting die ik me voor kon stellen. Ik heb via couchsurfen een weekend in Pancevo (15 km vanaf Belgrado) gelogeerd bij de 33-jarige Jelena en haar twee zoontjes. Ze was heel verzorgend en beschermend en we hadden een goede klik. Binnen een uur zaten we te praten over wezenlijke dingen: over onze jeugd en familie, over de oorlog en politiek in Servie en over de verschillen tussen man en vrouw en hoe die dingen werken in de landen waar we wonen. 

Jelana was warm en vriendelijk en we deelden ons hart met elkaar. Daardoor kwamen we op gevoelige onderwerpen en ik zag dat de oorlog bij haar nog vers is. Ze heeft me verteld over de bommen die maandenlang op Belgrado vielen waardoor ze het gevoel hadden in een constante aardbeving te leven, ze vertelde over de lege winkels en over schuilen en onderduiken. Maar terwijl ze sprak liepen de tranen over haar wangen, ze kon over deze dingen niet praten zonder te huilen. Ze huilde niet alleen om de gebeurtenissen, maar ook om haar land. Dat Serven de slechterikken werden van de oorlog, maar dat dit ook een keerzijde heeft. Er is Servie veel aangedaan en de verhalen over deseratie, mannen die de burgerbevolking niet wilde vermoorden en weggingen en de verhalen over mensen die ondanks het verschillende geloof en etnische achtergrond toch bevriend bleven, werden niet verteld. Dat Servie een mooi land is en dat het rijkdom en gelijkheid gekend zou hebben ten tijde van Tito en dat haar land door de aanvallen van de Navo nu nog steeds kapot is. Dat mensen in Servie armoede kennen en dat het land naar haar gevoel vast staat. 

Het was veel en de dag erna waren we allebei doodmoe en hebben we veel geslapen. Het was die dag verkiezingsdag wat ook nog een hele belevenis was, maar dat komt in de volgende blog. Zondagavond hebben we samen de twee uur durende documentaire ‘Weight of Chain’ gekeken van de in Joegoeslavie geboren filmmaker Boris Malagurski. Ook dat was veel, maar het gaf wel een kijkje in het rijlen en zeilen van de Balkan landen voordat het tot het grote conflict kwam. Ik weet zelf niet zo goed wat ik ervan moet denken, het gaf beeld vanuit een ander perspectief. Er was wel duidelijk voor een perspectief gekozen, pro-servisch uiteraard en de tijd van Tito werd verheerlijkd en dat deed mij twijfelen. In mijn schoolboekjes heb ik toch geleerd dat Tito een dictator was? Toch zou er iets van waarheid in kunnen zitten dat de amerikanen belang hadden bij het ontwrichten van het socialistische Balkan… Anderzijds er is in de omliggende een hoop bloed gevloeid, genocide van de burgerbevolking en daar zijn Servische militairen verantwoordelijk voor. 

Ik weet niet wat ik moet denken. Daarmee kom ik tot de conclusie dat er (nog ;)) niet een eenzijdig antwoord te geven is op de vraag hoe de oorlog precies in elkaar stak. Het is heel veel informatie en het is verwarrend.  Maar he, ik weet niet eens te ontcijferen wie er begon in de ruzies met mijn broertje van vroeger, dus hoe kan ik in een paar dagen de gebeurtenissen in deze landen begrijpen? Niet dus, maar ik weet wel dat Servie onbeduidend aanvoelt, arm (veel betonnen flats alla kanaleneiland) en rijk (ik zit momenteel in een hotel met welness en spa) tegelijkertijd. Ik denk dat we nog even verder moeten daten voor ik naar links of naar rechts swipe. ;)

Ps als iemand tips heeft over Servie, alle info en leuke plekken waar ik naar toe zou kunnen zijn welkom.

Pps for what’s worth: het eten en het weer is hier fantastisch. :) En de mensen in zijn vriendelijk, geinteresseerd en behulpzaam. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *