Blog van Roel – Ondertussen op de Nederlandse ambassade…

Blog van Roel – Ondertussen op de Nederlandse ambassade…

ID-kaart niet op tijd verlengt… Oeps! Dus toen we bij de grens van Hongarije-Roemenie stonden moesten we terug naar Boedapest voor een bezoek aan de ambassade.

Die is alleen pas open op maandag (en wij stonden bij de grens op vrijdag) Het werd daardoor eens een rustige liftreis voor ons, met een tussenstop in Mateszalka (Hongarije)

Ondanks dat er volgens wikipedia geesten door deze stad heen zweven hebben we een heerlijke nachtrust gehad in hotel hubert/herbet/nog wat. Waar we ook hebben mogen genieten van e briljante meloenenoogst van de hoteleigenaar. (comment Charlie: meloenen in Hongarije smaken 100 keer lekkerder dan thuis! :-) )

Een paar uurtjes liften later staan we op een camping in het centrum van Boedapest. Zondag was een dag van slenteren, zwemmen en plezier.

Maandag is dag waar het erop aankomt. Vroeg in de ochtend blijken vergeetachtige Nederlandse toeristen ineens vroege vogels te zijn. Het staat er vol met mensen. De Nederlandse bureaucratie is dat helaas niet. Het loket gaat pas om haf tien open, voor die tijd is er toch geen contact met de Nederlandse gemeenten mogelijk.

Het wordt ondertussen steeds drukker, naast Charlie en ik zijn er nog 3 Turks-Nederlandse gezinnen die samen met een zeer boze Turkse man de ambassade bezetten.

De boze man stond vooraan in de ongeorganiseerde bende die iewat op een rij leek. Hij had grote problemen en aan zijn drukke handbewegingen en gezichtsuitdrukkingen te zien weinig oplossingen. De moed zonk ons daarom al bij voorbaat in de schoenen.

Na het eerste gezin moesten wij eraan geloven. Gaan wij horen dat onze problemen ook onoplosbaar blijken te zijn? En zal onze reis naar Roemenie doorgaan?

Lekker simpel de oplossing van de ambassade: ga naar het winkelcentrum, maak een pasfoto, kom terug en zeg ons hoelang je in Roemenie wilt blijven en welke landen je ook nog wilt bezoeken. Dan is deze midag je laissez passer (noodpaspoort) af en kan je het land in.

De lach stond nog op het gezicht van ons beiden toen Charlie vertrok naar de camping om uit te checken. Mijn lach verdween echter nadat de uren bleven verstrijken en de kinderen van de drie gezinnen gezamelijk besloten een bende van de ambassade te maken.

Ik heb plus minus 6 uur op de ambassade gewacht. Ondertussen sabboteerden de kleine bende de waterkoeler (die was al binnen een uur leeg) en zorgen ze ervoor dat het personeel hoofdpijn kreeg (nee dat mag niet, nee dat ook niet!)

Last but not least kregen de kinderen het ook nog voor elkaar dat ze met z’n allen waren ingebroken in de tuin achter de ambassade. Vanuit deze picknickplaats voor het personeel hadden de kinderen vrij toegang tot de kantoren.

Nogmaals het personeel en ik ook trouwens, kreeg hoofdpijn van ze. Na 6 uur wachten was mijn paspoort als eerste klaar en waren Charlie en ik eindelijk klaar om te gaan.

Voor ik wegging moest ik het document wel nog even laten zien aan al de families die nog aan het wachten waren,

Door het zien en het aanraken van mijn nieuwe paspoort leken ze meer hoop te krijgen op een goede afloop. Nadat iedereen het paissez lasser had bewonderd mocht ik eindelijk gaan om opnieuw naar de grens van Roemenie te reizen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *