We zijn inmiddels al 3 dagen in Roemenie, maar we hebben zoveel meegemaakt dat het voelt alsof we hier al weken zijn.

Allereerst de schoonheid van de natuur en de landschappen is adembenemend. Je kijkt je ogen uit!

In de grote steden worden al de vooroordelen over Oostblok landen bevestigd. Er staan grote grijze appartementencomplexen van beton, rommel op straat, veel mensen en armoede.

Maar als je even de stad uitrijdt kom je in een wereld terecht waarin de tijd heeft stilgestaan. In de bergen en op het platteland is alles groen en de landbouw wordt hier gedaan zoals dat gebeurde voor de industriele revolutie. Alles gebeurt hier nog met de hand, er zijn hier geen machines. Je ziet mannen met de zeis het gras maaien, oude omaatjes met kleurige hoofddoeken lopen met stokken achter de loslopende koeien aan.

Die koeien staan trouwens midden op de weg, net als paarden en ander vee. Het stro wordt hierop een ouderwetse manier gedroogd, geen landbouw machines die allerlei pakketjes gras op het land afleveren. Nee, mensen drogen het met een soort hark en binden het uiteindelijk aan een paal waar het in een hobbelvormige stapel wacht voor de koude winter.

Roel en ik kijken hier onze ogen uit, het lijkt hier wel de middeleeuwen. We hebben zulk soort dingen nog nooit ergens gezien! De glooiende groene heuvels geven een lieflijk aangezicht en doordat de zon de hele tijd schijnt en je geen machine ziet of ruikt kom je hier helemaal tot rust.

Natuurlijk kent het leven hier zijn keerzijde. Onze roemeense vriend Arpy (Toth) zei dat de mensen in Roemenie heel hard moeten werken voor little little money.

Het minimumloon bedraagt hier 250 euro, het is dus niet zo lieflijk als dat het eruit ziet. Maar het leven is simpel en mensen leven hier vanuit de  basis van het bestaan. Ze maken alles zelf, de tomaten komen uit de tuin, bejaarde mensen hebben moestuintjes, kaas, jam, vruchtensappen alles wordt hier zelf gemaakt.

Alcohol ook trouwens, de zelfgebrouwen Polonka (70%) is echt heavy spul. Roel en ik zijn al een keer goed aangeschoten geweest hihi.

Door ruilhandel kunnen mensen hier overleven. Arpy vertelde ons dat hij een boekje bijhoudt met daden die hij voor anderen doet, daardoor kan hij anderen ook weer om een gunst vragen als hij dat nodig heeft.

We hebben hier nog een goede discussie over gehad het is lastig uit te leggen dat in Nederland het leven erg duur is en dat we met een minimumloon van 1500 euro niet God in Frankrijk zijn en dat mensen in Nederland niet zo collectief kunnen/willen leven als in Roemenie. Dat het overleven in Nederland op een andere manier hard of moeilijk kan zijn.

Het werkt dus allemaal heel anders, maar het is mooi dat de verschillen er zijn. Het is ook mooi om te zien hoe het hier in Roemenie gaat. Daar leren we veel van en we zien er ook charme van in. Was in Nederland iedereen maar net zo vriendelijk en betrokken als hier!

(Niet dat nederlandse mensen niet vriendelijk zijn, maar hier is niet iedereen ‘op zichzelf’)

Leve Roemenie, het is een goed en vooral mooi leven hier, vol schoonheid.

–  Charlie